Haarlem

In december word ik officieel door de burgemeester van Haarlem als schaduwraadslid van de SP geïnstalleerd. De installatie duurt maar even en wat voor onze burgervader een routinemoment zal zijn geweest, is voor mij een moment van hoogspanning. Met dagenlang oplopende stress en urenlang wikken en wegen voor mijn kledingkast sta ik daar dan. Ik hoor mijzelf ergens in de verte de belofte uitspreken. Mijn hoge hartslag overstemt het geluid.
De opluchting komt als ik eindelijk weer buiten loop. Ik heb al mijn spanning in de raadzaal achtergelaten.

Ik kom als schaduwraadslid in de commissie beheer. Dat gaat me vast wel lukken, denk ik aanvankelijk oprecht. Ik heb jarenlange vergaderervaring, medezeggenschap is mij op het lijf geschreven. Ik neem veel ervaring mee.
Als ik de eerste agenda van de commissie beheer onder ogen krijg, schrik ik. Veel agendapunten, veel stukken per agendapunt. Hoe kan ik dit allemaal lezen? En in de week naar de vergadering toe komen er nog meer stukken bij van mensen die komen inspreken in de vergadering. Paniek slaat toe. Het is niet alleen een boekenplank vol lectuur die ik door moet worstelen, ik moet er ook nog wat van vinden.
Op aanraden van mijn fractiegenoten en met hulp van fractievoorzitter Frits,
bereid ik één punt grondig voor: de herinrichting van de Engelandlaan. We spreken een paar bewoners. Hun mening is belangrijk. Zij kennen de situatie als geen ander. Ik zoek uit wat er in het verleden al over de Engelandlaan is gezegd en afgesproken. Ik schrijf keer op keer mijn betoog op een papier.
Ook de andere agendapunten probeer ik tot mij te nemen. Uren ben ik aan het lezen. Ik slaap slecht. Hoezo veel ervaring? Ik voel me een starter in een eerste baan. En dat na mijn pensioen.
Als ik maar niet faal, gaat er steeds door mij heen. “Wat is het ergste dat je kan gebeuren?” vraagt een coachend stemmetje in mijn hoofd. Als een sukkel overkomen lijkt voor mij op dat moment dodelijk. Is dat niet erg genoeg dan?

De eerste commissievergadering
In de raadzaal zoek ik een plaats uit. Iedereen zit met een laptop, ik met een stapel papier. Ik voel me ineens hopeloos ouderwets. Voor mij een kastje met een microfoon. Iemand naast mij legt uit hoe ik dat moet gebruiken. Als ik het woord krijg moet ik de microfoon aanzetten en weer uit als ik uitgesproken ben. Iedereen heeft ongeveer vijftien minuten spreektijd. De tijd loopt als de microfoon aan staat. Dat lijkt makkelijk.
De vergadering start. De totale vergadering zal ruim vijf uur duren. De voorzitter heeft de touwtjes strak in handen. Het valt mij op hoe goed iedereen is voorbereid en hoeveel ze allemaal weten. Over alle onderwerpen heeft bijna iedereen wel wat te zeggen. Ik hoor het met stijgende bewondering aan. Een aantal komt al snel krap in hun spreektijd te zitten. Daar hoef ik mij geen zorgen over te maken. Een lichtpuntje, zullen we maar zeggen.

Dan is de Engelandlaan aan de beurt. Ik steek mijn hand op, zoals dat hoort en de voorzitter geeft mij het woord. Ik begin te spreken, maar vergeet mijn microfoon aan te zetten. “Sukkel”, denk ik. Knopje indrukken, ik ga van start. De zinnen komen eerst wat onzeker, maar al snel kom ik in een flow en rollen de woorden soepel naar buiten. Het gaat zonder spanning. Ik voel me weer even in mijn element, zoals ik dat vanuit mijn vroegere werk als ambtelijk secretaris ken.
Als ik uitgesproken ben, klinkt er tromgeroffel op de tafels, applaus van mijn mede commissieleden voor mijn ‘maidenspeech’. Ik ben aangenaam verrast. Dat is zo de gewoonte, begrijp ik. Zeer bemoedigend.
Ik vergeet van de weeromstuit mijn microfoon weer uit te zetten. Gelukkig word ik hier op attent gemaakt. Dit zal mij nog vaak overkomen in de vergaderingen. Het is dus niet zo makkelijk als ik in eerste instantie dacht. Ik ben zelfs degene die dat het meest vergeet. Grrrr.

Acht maanden verder: de stress in aanloop naar een commissievergadering blijft. De hoeveelheid stukken, de grote berg mails, de vele berichten via WhatsApp, uitnodigingen voor zinvolle zaken en activiteiten. Het kan niet allemaal en het is een kwestie van keuzes maken, spreek ik mijzelf vaderlijk toe. Ik weet het, anders verzuip ik. Keuzes maak ik, maar de druk blijft groot.

Ik worstel en ben nog steeds niet boven.